نقل است که در هر مکانی که منور به مدحت اهل بیت پیامبر (صل الله علیه و آله ) بود ، شیخ در حالیکه دستمالی مزین به اشک برای شهیدان کربلا بود را به دست می گرفت و با صدایی بلند می گریست. اما صدای اشک های پدرانه اش برای کودکی که از دست داده بود را تنها در کنار پستوی های خانه و هنگامی که مشغول بازی های کودکانه بودم ، می شد دزدانه دید.
توضیح:خاطره ای از خانم سکینه جورابچی
